فراموش

به خود نگريستي ، انگار كه تمام شده اي...؛

دستانت تاب تحمل عظمت قلم را نداشت و نديدي پرواز عشق را كه در اطراف، تو را مي پاييد. به تنهايي بي دريغ خود و خلوت سايه ها عادت كرده بودي كه نتوانستي بنگري عظمت "فراواني حضور" را ؛

آنگاه كه غم را درون خود راه دادي گمان كردي كه عشق را مهمان شده اي و برايش غزلها سرودي و آنگاه كه عشق بزرگ - بي ادعا - شادي را برايت به ارمغان آورده بود حتي احساسش نكردي كه چه مظلومانه از تو رنجيد و بي صدا در كنارت ماند

پريشان گويي جيرجيركهاي شبانه را بارها به سپيدي كاغذ هديه دادي بي آنكه سكوت پروانه ها را لحظه اي بيانديشي

دلگيريهاي غروب را صدبار سرودي و جاري آشكار طلوع را بي آنكه بداني به روزمرگي ساعات زندگي ات بخشيدي

تو كه خدا را نه فقط در ميان صداي جويبار ، نه فقط در آواز قناري ها ، كه در ميان سرو صداي خرد شدن آهن و شيشه و جيغ ترمز كاميونها شنيده اي ... آن روز كه ميان زمين و آسمان ده بار گشتي و به دنيا آمدي ...؛

چه چيز را فراموش كرده اي ؟

شاديهايت را ببخش به قلم ... ببين كه چگونه مي رقصد بر ورق روزگار ...؛